Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης όπου αποδίδεται κάποια ιστορία μπροστά σε κοινό. Αυτό γίνεται κυρίως με τη χρήση διαλόγων, αλλά επίσης σημαντικό ρόλο παίζουν η μουσική και ο χορός. Όταν ήμουν μικρότερη, δηλαδή στο δημοτικό, είχα συμμετάσχει σε μικρές θεατρικές παραστάσεις με λιγοστό κοινό, αλλά μόλις βρέθηκα στο λύκειο και συγκεκριμένα στο 1ο Γενικό Λύκειο Σπάρτης, η ιδέα να γίνω μέλος της θεατρικής ομάδας του σχολείου μου τράβηξε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Είχα ακούσει για την τεράστια επιτυχία των προηγουμένων παραστάσεων του σχολείου και θεώρησα πως η συμμετοχή μου στην ομάδα αυτή θα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να καλλιεργήσω το πνεύμα μου, να κάνω νέους φίλους, να συνεργαστώ αλλά και να μάθω καινούρια πράγματα. Ο καθηγητής των Θρησκευτικών μας κ. Θανάσης Ρουμελιώτης στα πρώτα κιόλας μαθήματα, μας προέτρεπε να συμμετάσχουμε στην ομάδα. Ισχυριζόταν πως αυτή η εμπειρία θα είναι μοναδική για όλους μας. Ύστερα από τόσους μήνες προσπάθειας καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχε στα λόγια που μας έλεγε στην αρχή της σχολικής χρονιάς.
Στις πρώτες συναντήσεις της θεατρικής ομάδας ήμασταν πάρα πολλά παιδιά. Δυστυχώς όμως σιγά σιγά αρχίσαμε και λιγοστεύαμε, ώσπου μείναμε περίπου 18 άτομα. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς που μας διέθεσε το χώρο του Μουσείου Ελιάς και Λαδιού της πόλης μας για να κάνουμε τις πρόβες μας όλο αυτό το διάστημα. Στην αρχή παίζαμε θεατρικά παιχνίδια με σκοπό να ξεδιπλώσουμε το ταλέντο που έχει ο καθένας μας ξεχωριστά και να γίνει κατανοητό όχι μόνο στους δύο αγαπητούς καθηγητές που μας συνόδευαν σε κάθε μας πρόβα, κ. Ρουμελιώτη και κ. Καπετανέα (πρώην καθηγήτρια Αγγλικών του σχολείου), αλλά και στους συμμαθητές μας. Άλλοι από εμάς απέδιδαν καλύτερα τεράστιους μονολόγους, άλλοι χόρευαν ή τραγουδούσαν πιο ωραία , άλλοι κατάφερναν το νευριασμένο ύφος ή το χαρούμενο. Μερικοί ακόμα προτιμούσαν να συμμετέχουν στην τεχνική υποστήριξη της παράστασης μέσω μακιγιάζ, χτενισμάτων, βοήθειας στον ήχο κτλ. Ο καθένας μας είχε ένα ξεχωριστό ταλέντο το οποίο χρησιμοποίησε σαν πινελιά στον υπέροχο πίνακα που δημιουργήσαμε, τη θεατρική παράστασή μας. Καθημερινά αποδεικνύεται πως όποιος έχει σημάδι πετυχαίνει τους στόχους του, καθώς επίσης πως είναι καλό να ονειρευόμαστε και να έχουμε ως στόχο την πραγματοποίηση των ονείρων αυτών. Έτσι και εμείς ως στόχο της φετινής χρονιάς είχαμε την υλοποίηση μιας θεατρικής παράστασης.
Ύστερα από μερικές συναντήσεις της ομάδας και αφού είχαμε περάσει τα πρώτα στάδια, δηλαδή τη γνωριμία ανάμεσα σε όλα τα μέλη και τους καθηγητές και το θεατρικό παιχνίδι, η οικειότητα μεταξύ μας είχε αρχίσει και αφού κάναμε τα πρώτα βήματα να λειτουργήσουμε σαν ομάδα, ξεκινήσαμε να διαβάζουμε έργα ώστε να αποφασίσουμε ποιο από αυτά θα κάνουμε. Στην αρχή ο κ. Ρουμελιώτης και η κ. Καπετανέα μας έφεραν κάποια έργα τα οποία κάναμε ανάγνωση δίνοντας από ένα ρόλο τυχαίο στον καθένα ώστε να γίνει κατανοητό όχι μόνο το περιεχόμενό του, αλλά η άρθρωση, ο τρόπος και η ένταση της φωνής του καθενός μας. Μέχρι να καταλήξουμε στη θεατρική παράσταση που τελικά κάναμε είχαμε δει διάφορα έργα που όμως αποκλείσαμε για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Δεν ξέραμε τι θα κάνουμε τελικά μέχρι που μια μέρα ήρθε ο κ. Ρουμελιώτης γεμάτος χαρά να μας παρουσιάσει τη διασκευή που έκανε ο κ. Μπαγιώκος, υπεύθυνος του Μουσείου Ελιάς και Λαδιού, στο έργο ?Εκκλησιάζουσες? του Αριστοφάνη. Όλοι ενθουσιαστήκαμε από το κείμενο που διαβάσαμε και περιμέναμε με ανυπομονησία να το ολοκληρώσει για να αρχίσουμε αμέσως τις πρόβες. Έτσι ανεβάσαμε το έργο ?Γυναικοκρατία? διασκευή του πρωτότυπου έργου ?Εκκλησιάζουσες? του Αριστοφάνη. Ένα κείμενο που «χτυπούσε» όλο τον κόσμο και υπενθύμιζε την τραγική κατάσταση που βιώνουμε στη χώρα μας, τα λάθη μας, τις επιλογές μας και γενικά το τι πραγματικά επικρατεί ανεξάρτητα από το αν δε θέλουμε να το πιστέψουμε. Η κωμωδία αυτή πιστεύω πως έκανε όλο τον κόσμο να αναλογιστεί αλλά και να νιώσει περίεργα ο καθένας ανάλογα με τις επιλογές ή τις πράξεις που έχει κάνει. Βεβαίως εκτός από τα απανωτά χτυπήματα σχετικά με την πολιτική παρουσίαζε μια κωμωδία σχετικά με όλη την κατάσταση στην πόλη δίνοντας την εξουσία στις γυναίκες και πιστεύοντας πως μπορούν να καταφέρουν τα πάντα με ισότητα σε όλους. Με την ολοκλήρωση της διασκευής του έργου αρχίσαμε και προσπαθούσαμε να συντονίσουμε τις ώρες που θα κάνουμε πρόβες, το πιο δύσκολο κομμάτι όλης της πορείας της παράστασης. Το λέω αυτό γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε τα σημερινά παιδιά του Λυκείου έχουν ελάχιστο ελεύθερο χρόνο λόγω των πολλών υποχρεώσεών τους. Το κομμάτι με το συντονισμό των προβών μας ήταν μια «τραγωδία», ο καθένας είχε και από μία διαφορετική ώρα κάποια υποχρέωση, όπως φροντιστήριο, προπόνηση, ωδείο κτλ. Από την άλλη υπήρχαν παιδιά με ελεύθερο χρόνο αλλά με πρόβλημα να μην έχουν μεταφορικό οποιαδήποτε στιγμή δεν έχουν υποχρεώσεις οι υπόλοιποι. Έτσι ο συντονισμός και οι ολοκληρωμένες πρόβες ήταν ένα θεματάκι που υστερούσαμε για αυτό το λόγο κάναμε πρόβες με μεμονωμένες σκηνές. Ειδικά την περίοδο των εξετάσεων μας οι πρόβες ήταν λιγοστές σχεδόν δε κάναμε καθόλου λόγου του διαβάσματος και τους άγχους μας για τα μαθήματα με αποτέλεσμα να έχουμε φοβερή ανησυχία για το αν τελικά θα πετύχει αυτή η προσπάθεια. Το πρόβλημα αυτό λύθηκε μόλις πήραμε όλοι απόφαση πως θέλουμε να πετύχουμε, πως πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις και με επιμονή, υπομονή και συνεργασία να εργαστούμε συστηματικά.
Καθώς περνούσε ο καιρός πιστεύω πως όλοι είδαμε μια τεράστια διαφορά στο ρόλο που υποδυόμασταν, μια φοβερή εξέλιξη. Άλλοι κατάφεραν ακόμα πιο πολύ το ύφος του ρόλου και μπήκαν στη θέση του με σκοπό να βγάλουν το κατάλληλο συναίσθημα στο κοινό. Μερικοί ακόμα πρόσεξαν περισσότερο την κίνηση τους και έγιναν πιο ελεύθεροι πάνω στη σκηνή. Τέλος υπήρξαν και άλλοι που βελτίωσαν θέματα έντασης της φωνής τους, του χρώματος, της άρθρωσης κτλ. Όλοι μας καταφέραμε και δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό. Γίναμε μικροί ηθοποιοί και με όλη μας την όρεξη και τη χαρά βγήκαμε και αποδείξαμε πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο ανεξάρτητα από την ηλικία. Το συναίσθημα που νιώθαμε πριν και μετά από κάθε παράσταση δεν περιγράφεται. Άγχος, φόβος, ανησυχία, νευρικότητα από την μία πλευρά, χαρά, ευτυχία, αισιοδοξία, περηφάνια, ανακούφιση από την άλλη. Πίστευα πως δε θα μου έλειπαν οι πρόβες, η κούραση και γενικά όλη αυτή η φετινή μας ιστορία, έλεγα πως του χρόνου δε θα λάβω μέρος μέχρι που ήρθε η τελευταία παράσταση μας. Μία μικρή κατάθλιψη ύστερα από αυτήν την παράσταση αλλά και μια σίγουρη απόφαση πως δε θέλω να τα παρατήσω, πως είμαι έτοιμη και τη χρονιά που θα μας έρθει να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό, να συμμετάσχω ενεργά στην θεατρική ομάδα του σχολείου μου. Εξάλλου όποιος θέλει βρίσκει χρόνο γι? αυτό που αγαπά ενώ όποιος δε θέλει βρίσκει αιτίες.
Αφού είχαμε περάσει το στάδιο της επιλογής του έργου, δοκιμάσαμε όλοι τους ρόλους που μας ενδιέφεραν και καθορίσαμε τι θα παίξει ο καθένας. Λίγο καιρό αργότερα μάθαμε καλά τα λόγια μας και αφήσαμε τα κείμενα. Σειρά είχε η δουλειά στο συναίσθημα, στην έκφραση και στην κίνηση. Συγχρόνως όμως κάναμε πρόβες στα τραγούδια με την φιλόλογο-μουσικό του σχολείου μας κ. Μυρσίνη Πολυμενάκου. Αφού βρήκαμε τους τόνους των τραγουδιών και τα μάθαμε καλά πήγαμε στη μουσική σχολή «ΤΥΡΤΑΙΟΣ» και κάναμε ηχογράφηση των τραγουδιών αυτών με τον κ. Ηλία Καππάκο. Όταν τελείωσε και αυτή η δουλειά ασχοληθήκαμε με τις χορογραφίες της παράστασης. Ο δάσκαλος χορού κ. Βασίλης Κουλουκάκος και η κ. Μαργαρίτα Φιωτάκη, του χορευτικού συλλόγου Viva La Danza, μας έφτιαξαν τις υπέροχες και πρωτότυπες χορογραφίες μας. Ο συντονισμός μας όμως για να κάνουμε πρόβες υστερούσε και εδώ λόγω των ωραρίων μας αλλά και εξαιτίας των εξετάσεων. Όλες οι χορογραφίες, μας ενθουσίασαν, μερικές ήταν πιο εύκολες άλλες λίγο πιο σύνθετες αλλά επιμείναμε και τα καταφέραμε. Χαρακτηριστικά ευχαριστηθήκαμε όλοι μας την τελευταία χορογραφία η οποία είχε περισσότερη ζωντάνια και δε συμμετείχε μόνο ο χορός αλλά όλη η θεατρική ομάδα. Ακόμα κατά τις διακοπές του Πάσχα συναντηθήκαμε στον Πολυχώρο Τέχνης «VasilAngelo», με μια κοπέλα, τη Χαρά τη Γεωργάκη, πρώην μαθήτρια του σχολείου μας, η οποία φοιτά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στη σχολή Καλών Τεχνών στο τμήμα του Θεάτρου η οποία με ευγένεια και χαμόγελο, μας βοήθησε μέσα από σκίτσα στην σωστή επιλογή ρούχων ανάλογα με το χαρακτήρα του κάθε ρόλου, μιας και αυτό είναι το περιεχόμενο των σπουδών της. Όλα αυτά μας προσφέρθηκαν αφιλοκερδώς και οφείλουμε ευγνώμονες ευχαριστίες σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που κοπίασαν για την θεατρική μας ομάδα. Ευχαριστούμε επίσης την κυρία Άντζελα Λαζοπούλου, εικαστικό ? σκηνογράφο του Πολυχώρου Τέχνης «VasilAngelo», για την πολύ καλή δουλειά που έκανε στο σκηνικό των παραστάσεών μας.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στο Νομικό Πρόσωπο Πολιτισμού και Περιβάλλοντος του Δήμου Σπάρτης που μας βοήθησε στη συνδιοργάνωση των παραστάσεων, καθώς και στην κυρία Γαλανοπούλου για την πολύτιμη βοήθειά της.
Επίσης να ευχαριστήσουμε τους επαγγελματίες της πόλης μας που για ακόμα μια φορά στάθηκαν δίπλα στη Θεατρική μας Ομάδα.
Πριν από κάθε παράσταση η ανησυχία και το άγχος μας κατέκλυζε. Φοβόμασταν για το αν θα αρέσαμε, αν θα παίζαμε σωστά, αν θα κάναμε κατά γράμμα αυτά που είχαμε μάθει στις πρόβες, αν θα ευχαριστηθεί ο κόσμος. Τόσα πολλά αναπάντητα ερωτήματα στο μυαλό μας, τόσοι φόβοι ώσπου ήρθε η μεγάλη στιγμή. Η αυλαία πέφτει, η πρώτη σκηνή, το πρώτο χειροκρότημα, η ευτυχία στα πρόσωπα όλων μας ζωγραφισμένη. Ύστερα ήρθε και η δεύτερη σκηνή και πάει λέγοντας μέχρι που στο φινάλε το χειροκρότημα που ακούσαμε ήταν τόσο δυνατό, τόσο ζωντανό, τα προσωπάκια όλων μας χαμογελούσαν, ήμασταν ευτυχισμένοι που τα καταφέραμε. Όμως δεν επαναπαυτήκαμε προσπαθήσαμε και στις άλλες παραστάσεις να είμαστε τόσο καλοί, να ικανοποιήσουμε τον κόσμο που αποφάσισε να διαθέσει λίγο από το χρόνο του για να μας δει και έτσι έγινε. Σε κάθε παράσταση το αποτέλεσμα ήταν όλο και πιο πετυχημένο, συμμαθητές, καθηγητές, γονείς, φίλοι, γνωστοί, όλοι ήταν εκεί στο πλευρό μας να μας στηρίζουν και να μας ανεβάζουν το ηθικό. Όλα ήταν τόσο όμορφα, τόση χαρά, τόση ανυπομονησία για κάθε παράσταση, όρεξη, κέφι μέχρι το πρωί της τελευταίας μας παράστασης. Ξαφνικά ενημερωθήκαμε από τον κύριο Ρουμελιώτη πως η πρωταγωνίστρια και φίλη μας «Πραξαγόρα», η Δανάη η Πάνου, είχε ένα ατύχημα. Όλοι μας παγώσαμε μόλις διαβάσαμε το μήνυμα αυτό, πανικοβληθήκαμε για την υγεία της αρχικά και στη συνέχεια για το τι θα γίνει με την παράσταση. Ο καθηγητής μας, μας ανακοίνωσε πως θα πάρει το ρόλο της μια άλλη κοπέλα, επίσης μέλος της θεατρικής ομάδας, η Αγγελική η Βεργυρή. Το άγχος όλων μας και ιδιαίτερα της Αγγελικής, για το τι θα συμβεί σε αυτή την παράσταση δε μπορεί να εξηγηθεί. Φοβόμασταν τόσο πολύ αλλά αποφασίσαμε πως θα μείνουμε όλοι ενωμένοι και θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε τυχόν λάθη. Αυτό και κάναμε τελικά. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μάθαμε φέτος είναι η πραγματική συνεργασία και αυτό φάνηκε ειδικά στην τελευταία παράσταση μας. Η απουσία της Δανάης ήταν φανερή, μας έλειπε και είχαμε στεναχωρηθεί πολύ γι? αυτό που της συνέβη. Στο τέλος της παράστασης και αφού όλα είχαν πάει περίφημα ανεβάσαμε και τη Δανάη στη σκηνή δίνοντας της την πιο σφιχτή αγκαλιά μας και το μεγαλύτερο χειροκρότημα μας. Το άξιζε άλλωστε! Η συγκίνηση που νιώθαμε εκείνη τη στιγμή όλα τα μέλη της θεατρικής ομάδας και οι καθηγητές μας ήταν ολοφάνερη στους θεατές. Δεν αντέξαμε να μην κλάψουμε, όλη αυτή η υπέροχη διαδρομή μας αυτή τη χρονιά τελείωνε. Ο κόπος μας είχε ανταμειφθεί, μια υπέροχη παράσταση, ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Κλείνοντας θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλους πως τίποτα δεν είναι αδύνατον, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο πράγμα, σε αυτή τη ζωή όπως επίσης πως είναι σημαντικό να έχεις φίλους, τέτοιους φίλους που θα είναι δίπλα σου και στα καλά αλλά και στα δυσάρεστα. Ευχαριστώ τους συμμαθητές και επίσημα φίλους μου για αυτές τις υπέροχες στιγμές που μου προσέφεραν καθώς και τους καθηγητές μου που μου έδωσαν μια θέση να βρίσκομαι και εγώ σε αυτό το υπέροχο ταξίδι, αυτήν την αξέχαστη εμπειρία. Να κυνηγάτε τα όνειρα σας και να μην απογοητεύεστε με την παραμικρή δυσκολία ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα αξίζει η διαδρομή.
Εβελίνα Μαρκάκου (Α3)